Στην εκπομπή-αφιέρωμα στον Ιάννη Ξενάκη, ανέφερα μεταξύ των πειραματισμών και των εκκεντρικοτήτων που σηματοδότησαν την εξέλιξη της ευρωπαϊκής μουσικής στο δεύτερο μισό του 20ου αι. και το "μη μουσικό" έργο, 4΄ και 33΄΄ .
Παραθέτω μια ενδιαφέρουσα πληροφορία που δίνει μια άλλη διάσταση σ'αυτή τη "μουσική" αναζήτηση και συγχρόνως μας δίνει τροφή για σκέψη...
Το 1952, ο John Cage (κίνημα Fluxus) εμπνέεται το 4 ΄ 33, " κομμάτι της σιωπής", του οποίου η διάρκεια είναι και ο τίτλος του έργου .
Στο Woodstock, στις 29 Αυγούστου 1952, ο πιανίστας D. Tudor εκτελεί την performance "4 ΄ 33 ". Από αυτό το γεγονός, ο Joseph Beuys (1921 - 1986) , γερμανός καλλιτέχνης (ζωγράφος, γλύπτης) που ανήκει στο κίνημα Fluxus όπως και η Yoko Ono, εμπνέεται το έργο "Ο ήχος του πιάνου παγιδεύεται εσωτερικά από την τσόχα του καλύμματος " (Infiltration homogène pour piano à queue) (1966).
Στο συνηθισμένο νόημα του όρου, ένα πιάνο είναι ένα όργανο που δημιουργήθηκε για να παράγει ήχους. Όταν δεν παράγει ήχους , είναι σιωπηλό, αλλά συντηρεί το ηχητικό δυναμικό του. Εδώ, κανένας ήχος δεν είναι πιθανός και το πιάνο καταδικάζεται στην σιωπή.
Η αναφορά στην ανθρώπινη κατάσταση υποδηλώνεται από τους δύο ερυθρούς σταυρούς, οι οποίοι επισημαίνουν τον κίνδυνο που μας απειλεί εάν μένουμε σιωπηλοί και εάν αποτύχουμε τότε δεν θα πάρουμε μέρος στα επόμενα στάδια της εξέλιξης.
merci à Mimi.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου