Υπόσχεση...

Mes chères,mes chers,
Στις 16 Φεβρουαρίου 2013 ο Σύλλογός μας με τίμησε για την προσφορά μου στην εκπαίδευση, απονέμοντάς μου μια πλακέτα.
Ευχαριστώντας θερμά τον Σύλλογο και όλους όσοι παρευρέθηκαν και με τίμησαν με την παρουσία τους, εκπληρώνω μια υπόσχεση και σας κοινοποιώ τα λόγια που εκφώνησα (περίπου) κατά την τελετή.
Κάλλιο αργά...

"Είχα ακούσει ότι την ώρα που πεθαίνει κανείς βλέπει ολόκληρη τη ζωή του να εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια του σε ένα δευτερόλεπτο.
 Φαίνεται πως το ίδιο συμβαίνει και όταν σου απονέμουν μια πλακέτα...


Ακούγοντας την κ. Πρόεδρο να «εξιστορεί » τη ζωή μου σκέφτηκα πόσο καλά ταιριάζει εδώ ο στίχος του Charles Aznavour «hier encore j’avais vingt ans...»

Πράγματι, σαν χθες, 22-23 χρονών, πήρα το πλοίο για τη Μυτιλήνη. Ποιος να μου τόλεγε, όταν ξεκινούσα δυστυχισμένη, κλαμένη, απογοητευμένη, ότι ξεκινούσα ένα ταξίδι ζωής. Μια κρουαζιέρα ονειρεμένη, ανεκτίμητη!

Τι δεν είχε αυτό το ταξίδι! Περιπέτεια, ρίσκο, άγχος και συγκίνηση, γέλια και συνεργασίες, φιλίες, αγάπη, αγάπη...

Δίδαξα από Χημεία , Γεωλογία και Ανθρωπολογία στο Μανταμάδο, Γαλλικά σε παιδιά, φοιτητές και ενήλικες, Ελληνικά σε ξένους, Διδακτική σε δασκάλους και καθηγητές, δίδαξα, δίδαξα αλλά και διδάχτηκα: άκουσα προσεκτικά τους μαθητές μου, τους γονείς τους, τους ανωτέρους μου, τους συνεργάτες και τους συναδέλφους μου και έγινα πιο σοφή.

Μπορεί η κυρία Πρόεδρος να ανέφερε τη ζωή μου, τις σπουδές, τα ταξίδια και τις περιοδείες: όμως τα απλά, καθημερινά δεν περιγράφονται, δεν μπορούν να καταγραφούν και να φωτογραφηθούν.

Δεν φωτογραφίζεται η χαρά όταν ένας μαθητής σου, ζωγραφίζει και σου προσφέρει μια καρτούλα με ευχές: Joyeux Noêl! Bonne Année!

Δεν φωτογραφίζεται η περηφάνια όταν μαθητές σου διακρίνονται σε διαγωνισμούς ή παίρνουν διπλώματα γλωσσομάθειας!

Δεν φωτογραφίζεται η ατμόσφαιρα της τάξης, τα γέλια στις εκδρομές, η συνεργασία για το ανέβασμα ενός θεατρικού!

Δεν φωτογραφίζεται ο ενθουσιασμός όταν βλέπεις πόσο οι καθηγητές εμπνέουν τους μαθητές και δημιουργούν μαζί!

Τι τύχη, τι ευλογία να βρισκόμαστε σ αυτό το χώρο και να ασχολούμαστε με ανθρώπους! Καμία μέρα δεν μοιάζει με την προηγούμενη ούτε με την επόμενη.

Και πώς να περιγραφούν τα σεμινάρια και οι ημερίδες από τον Έβρο ως την Κρήτη , από το 1980 που με την κυρία Τοκατλίδου επικεφαλής, αγωνιζόμασταν για τις νέες τάσεις στη διδακτική προσέγγιση. Ακουγόταν αιρετικά, ίσως επαναστατικά τότε, όλα αυτά που υιοθετήθηκαν 20 χρόνια μετά. Ακόμη και οι συνάδελφοι της Πρωτοβάθμιας Εκπ/σης ακολουθώντας τα δικά μας χνάρια άλλαξαν τα βιβλία γλώσσας και τη διδακτική τους προσέγγιση. Γιατί εμείς ήμασταν communicatifs και actionnels πριν ακόμη επινοηθούν οι όροι αυτοί. Όσο για το βιβλίο της Γ΄τάξης Γυμνασίου που συγγράψαμε το 1983 είναι το καλύτερο υπόδειγμα διαθεματικότητας και διαπολιτισμικότητας που θα μπορούσε κάλλιστα να χρησιμοποιηθεί και σήμερα που κάποιες ειδικότητες τώρα μόλις... ανακαλύπτουν τη «διαθεματικότητα».

Και η συμμετοχή, το ενδιαφέρον των καθηγητών στις ημερίδες, στις συναντήσεις της Τετάρτης, πώς να περιγραφεί; Οι δραστηριότητές μας που είχαν σκοπό όχι μόνο τη διδασκαλία της γραμματικής αλλά και τη γνωριμία με τον γαλλικό πολιτισμό και πάνω απ’όλα την επικοινωνία.

Και το ταξίδι κράτησε 38 χρόνια. Το πλοίο μου έπιασε λιμάνι.

Κάποια στιγμή όταν μελαγχόλησα, στη σκέψη ότι ποτέ πια δεν θα ζούσα την ατμόσφαιρα της τάξης, δεν θα είχα πια το κοινό μου, η κόρη μου με παρηγόρησε λέγοντας: Όμως εσύ μαμά ΤΑ ΕΖΗΣΕΣ όλα αυτά! Οι περισσότεροι άνθρωποι περνούν από τη ζωή χωρίς να υποψιαστούν καν ότι υπάρχουν αυτά που εσύ βίωσες!

Πράγματι τα βίωσα με ενθουσιασμό και πάθος και γι αυτό είμαι ευγνώμων προς το Θεό, και το αστέρι μου.

Χρωστάω ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ προς τους γονείς και τους καθηγητές μου, προς την οικογένειά μου και κυρίως τον άνδρα μου που πάντα ήταν δίπλα μου, ακόμη και εν τη απουσία μου, και στήριζε τις επιλογές μου.

Ευχαριστώ τους ανωτέρους μου και τους συνεργάτες για την εκτίμηση και το σεβασμό που μου επέδειξαν και κυρίως όλους εσάς τους συναδέλφους μου για την αγάπη και την εμπιστοσύνη με την οποία με περιβάλλατε. Η αγάπη σας με κρατούσε σε εγρήγορση όλα αυτά τα χρόνια.



Και ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι είμαι ήδη ένα χρόνο συνταξιούχος!

Συνταξιούχος. Γέρος; Απόμαχος;

Με καμιά από αυτές τις έννοιες δεν μπορώ να συμβιβαστώ. Βέβαια ποτέ δεν κατάλαβα την ρήση: «Αχ! Να βγω στη σύνταξη και να κάνω αυτό που θέλω!»

Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν την επανέλαβα. Εγώ σε όλη μου τη ζωή έκανα αυτό που ήθελα να κάνω, αυτό που ήξερα, αυτό που με ευχαριστούσε πραγματικά. Ίσως να ήμουν από τους τυχερούς της ζωής.

Τώρα αναζητώ και ανακαλύπτω...με ενθουσιασμό πάντα!(χαρακτηριστικό της νειότης!) ό,τι προσφέρει σωματική, νοητική και συναισθηματική εγρήγορση!

Ευχαριστώ ιδιαίτερα το Σύλλογο Καθηγητών Γαλλικής για την τιμή που μου κάνει σήμερα και δηλώνω ακόμη μια φορά ότι η εξαιρετική πολύχρονη συνεργασία μας συνεχίζεται και θα συνεχιστεί.

Ευχαριστώ την κυρία Τσατσάκου και τον κύριο Πρόξενο για την τιμή που μου έκαναν να παρευρεθούν εδώ, καθώς και όλους εσάς για την παρουσία σας.



Θα ήθελα τελειώνοντας να ευχηθώ σε όλες και όλους να ολοκληρώσετε αυτό το ταξίδι στο πέλαγος της εργασίας και να βγείτε στο λιμάνι σας υγιείς, ακμαίοι και έτοιμοι να ανακαλύψετε και να απολαύσετε όλα τα θαυμάσια πράγματα που έχει να μας προσφέρει η ζωή.

Μείνετε ΖΩΝΤΑΝΟΙ! Θα σας θυμίσω τα λόγια του Πάμπλο Νερούντα που κουβαλώ μέσα στην ψυχή μου:

ΑΡΓΟΠΕΘΑΙΝΕΙ όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας...

Αργοπεθαίνει όποιος δεν αφήνει τη σιγουριά του να τρέξει πίσω από ένα όνειρο...

όποιος δεν ταξιδεύει

όποιος δεν διαβάζει

όποιος δεν ακούει μουσική

όποιος δεν βρίσκει το μεγαλείο μέσα του.



Σας ευχαριστώ